دانش کم مربیان از عوامل آسیب‌دیدگی‌های ورزشی

مجید ساعدی‌فر در گفت‌وگو با ایسنا، درباره این‌که در ایران تا چه اندازه به اصولی همچون انجام معاینات پزشکی پیش از ورود کودک به دنیای ورزش بابت پیشگیری از آسیب‌های ورزشی اهمیت داده می‌شود، اظهارکرد: اکنون در ایران توجهی به این کار نمی‌بینم و همه به صورت سنتی کار می‌کنند، در صورتی‌که بخش فیزیولوژی دانشگاه‌ها می‌تواند قسمتی را بایت نوشتن نسخه‌های ورزشی آماده کند ولی متاسفانه هنوز ندیده‌ام کسی بانی این کار شود، در صورتی‌که در آمریکا و کشورهای پیشرفته هر فردی را که می‌خواهد در هر سنی ورزش را شروع کند، طبق آزمایشات که توانایی فراد سنجیده می‌شود، برای او نسخه ورزشی نوشته می‌شود.

وی با بیان این که ورزش‌های مادر مانند ژیمناستیک و دو و میدانی برای سنین پایه مطرح هستند و پیشنهاد می‌شوند، ادامه داد: مربیان نیز باید کارشناسی شده، آن هم با توجه به استعداد، توانایی و ساختار بدنی افراد، آن‌ها را برای رشته‌های مختلف تربیت کنند ولی متاسفانه می‌بینیم در حالی که یک کودک از ساختار بدنی مناسب برای رشته ژیمناستیک برخوردار نیست، مادرش اصرار دارد که او برای رشته ژیمناستیک تربیت شود.

پژوهشگر و نویسنده کتاب در حوزه آسیب‌های ورزشی گفت: همچینن با توجه به این‌که برخی مربیان تخصص لازم را ندارند و تکنیک‌های اشتباه را به کودکان ورزشکار یاد می‌دهند یا خود کودک در حین تمرین به نکات لازم توجه نمی‌کند، آن کودک دچار آسیب‌دیدگی می‌شود. زمانی که کارم را با تیم‌ملی آغاز کردم، روز اول اتاقم پر از بازیکن آسیب‌دیده بود ولی به مرور زمان که درمان را آغاز کردیم و بازیکنان معالجه شدند و آموزش تکنیک‌های پیشگیری از آسیب‌های ورزشی را به آن‌ها یاد دادم، پس از یک سال شرایط به صورتی بود که مراجعه‌کنندگانم به بسیار کم شد.

وی افزود: به هر حال خیلی خوب بود که دست‌اندرکاران امر با یک امتحان یا آموزش، کودکان و علاقه‌مندان به ورزش را تحت آموزش قرار می‌دادند و بعد این افراد تمرینات خود را زیر نظر مربیان آغاز می‌کردند. در ایران رسم شده است که یک ورزشکار زمانی که ورزش‌ او به خط آخر رسید، فکر می‌کند که دیگر باید مربی شود، در حالی که اصول اولیه مربیگری یاد گرفتن تکنیک‌ها است و مربی باید این دانش را داشته باشد که دانش‌آموزان خود را از جهات محتلف طبقه‌بندی کند.

ساعدی‌فر بیان کرد:‌ مشکل ما این‌جا این است که یک مربی نمی‌تواند تشخیص دهد که کدامیک از بازیکنانی که زیر دست او کار می‌کنند، باهوش، متوسط و ضعیف هستند. مربی باید دانش لازم را داشته باشد تا زمانی که بخواهد تاکتیکی را در نظر بگیرد، بداند برای هر نفر چه چیزی لازم است. بنابراین باید ابتدا مربی‌سازی کنیم و مربیان را با اصول علمی آموزش دهیم تا آموزش درس دادن را یاد بگیرند.

وی افزود: زمانی که مربی تیم‌ملی بودم، برخی مربیان را می‌دیدم که به جای این‌که به بازیکن بگویند تاکتیکی که استفاده کردی، اشتباه است یا تدابیر دیگری را در نظر بگیرد، در خصوص مواردی صحبت می‌کردند که کارایی لازم را نداشت. در مدت زمانی که در تیم‌ملی بودم، چند مربی آمدند و رفتند و تنها برانکو را دیدم که هنگام مسابقات در بین دو نیمه از بازیکنان می‌خواست که آرام باشند و سپس اشکالات آن‌ها را گوشزد می‌کرد.

این پژوهشگر گفت: متاسفانه مربیان آموزش دیده‌ای نداریم و با ضعف مربی مواجه هستیم و وقتی مربی با دانش نباشد، نمی‌تواند آن تکنیک‌های لازم را آموزش دهد و بعد هم بازیکن متوجه تکنیک‌ها نمی‌شود و به خودش آسیب وارد می‌کند. ۹۹ درصد آسیب‌دیدگی‌ها و صدمات در ورزش ایران، به دلیل اجرای تکنیک‌های اشتباه است.

وی عنوان کرد: ما تنها دانشجو تولید می‌کنیم ولی به این دانشجویان کار نمی‌دهیم و بیکار هستند و بعد هم کسانی در راس کار قرار می‌گیرند که علم آن را ندارند. مشکل ما این است که مدیران تربیت‌بدنی ما اکنون در خانه و بیکار هستند و آن فردی که اصلا آموزش تربیت‌بدنی را ندیده‌اند، مدیرعامل یک باشگاه یا بخش‌های دیگر ورزش هستند. ما به کدام دانشجویی که تربیت کرده‌ایم، کار مدیریتی داده‌ایم؟ مشکل ما این است که افرادی که در راس کار قرار دارند، این‌کاره نیستند.

ساعدی‌فر گفت: تمام مشکل ما از ندانم کاری‌های‌مان است، در صورتی که افراد متخصص داریم ولی از آن‌ها بهره نمی‌بریم. به امید روزی که از تمام نیروهایی که داریم به صورت صحیحی استفاده کنیم و این آرزوی قلبی من است و مطئنم اگر این گونه شود، به نتایج خوبی خواهیم رسید.

انتهای پیام