در نکوداشت قلم * احمد جعفری چمازکتی

سفید تنها در قیاس با سیاه رخ می نماید.
نداشته های ما تنها در برابر داشته های دیگران خود را نشان می دهد. هر دیکته نانوشته ای بدون غلط است، اما وقتی اثری پدید می آید که زبانی در کام بچرخد و قلمی بر کاغذ بلغزد، تا تمدنی شکل بگیرد و قوام بیابد.
آخ که یادمان می رود در کجای جغرافیای دنیا قرار گرفته ایم.
یادمان می رود چه رسالتی برای خود و پیرامون خود تعریف کرده بودیم.
یادمان می رود فرزندان جوانمان با فرزندان همسایگان و شهروندان و هم استانی ها، می شوند اکثریت جمعیت کشور که نوجو هستند و عدالتخواه. یادمان می رود که آنان منتظر حرف زدن امثال من و تو نمی مانند.
آنان می توانند در دنیای مجازی، دنیایی بسازند و ما را هم به دنیایشان راه ندهند. بخوانند، بپذیرند، بی آنکه توضیحی بشنوند.
سخنوران ما در ابتدای انقلاب اسلامی توانستند با هنر زبان و قلم، شر ایسم های وارداتی را از سر فرزندان این مرزو بوم کوتاه کنند.
چرا یادمان رفت کیانوریها در تقابل با شهید بهشتی ها در نبرد کلامی زانو زدند و در برابر منطق مکتب اسلام کم آوردند؟
بعضی وقتها یادمان می رود که نویسندگان، هنرمندان، روزنامه نگاران و نخبگان، با هنر زبان و تعاطی افکار می توانند راه تعالی را همچنان به روی این مرز و بوم بازنگهدارند و نگهبانان اصول و اعتقادات ما نیز از این فرصت برای پالایش تولیدات فکری، فرهنگی و هنری وارد میدان شوند تا شور زندگی در این بوم بر کهن، موج بزند.
در غیر این صورت می توانیم همچنان به استواری تخت جمشید ببالیم در حالیکه موریانه ها برای بلعیدن پایه های تخت خانه مان دندانهایشان را تیز می کنند.
* مدرس و کارشناس رسانه
فراهنگ ** انتشار: امید غیاثوند